Het menselijk brein / The human brain

Eindelijk weer eens tijd om te schrijven. Naja tijd. Heb maar tijd gemaakt, want ik zit nog steeds tot aan mijn nek in het huiswerk. Vorige week de eerste lessen gevolgd. De moeilijkheidsgraad (op neurowetenschappen na) ligt wel op het niveau van wat ik in Nederland tot nu toe voor mijn kiezen gehad. Het enige probleem is dat ik in Nederland normaal twee vakken volg voor zeven weken lang en dan tentamens heb en vervolgens weer aan twee nieuwe vakken begin. Hier volg ik in één keer vier vakken tegelijk. Elke Australische student die ik tegenkom verklaart onze thuis universiteit voor gek dat we vier vakken moeten volgen. Iedereen hier doet er namelijk twee en maximaal drie. Snap ik ook wel met de prijzen die je betaald. In Australië betaal je namelijk per vak, en niet voor een heel jaar. Op het moment volg ik drie bachelorvakken (die 3.000 dollar per stuk kosten) en twee master vakken (die 6.000 dollar per stuk kosten). Ik volg dus voor 20.000 dollar aan vakken. Gelukkig ben ik maar een exchange student en moet ik gewoon (althans mijn moeder) betalen wat ik altijd al betaal om aan de universiteit te studeren.

De eerste week was even stressen. Op alle sheets stonden tenminste 3/4 hoofdstukken en ik dacht dat het allemaal in één week afmoest. Gelukkig bleek dit naderhand niet te zijn (waardoor ik nu met bepaalde vakken gewoon voorloop). In Australië geven ze niet per week op, maar per leraar. Ik heb nu bijvoorbeeld voor Cognitieve en Sociale Psychologie zes hoorcolleges (allemaal één uur) dezelfde vrouw. Voordat die zes hoorcolleges zijn afgelopen moet je dus de hoofdstukken hebben gelezen die zij heeft opgegeven (drie hoorcolleges per week, dus 2 weken de tijd om je hoofdstukken te lezen). Ik had ze uiteraard al de eerste week, in drie dagen, allemaal uitgelezen. Stressen was dus onnodig.

Vorige week dinsdag kregen we ook te horen dat we onze eerste opdracht al afgelopen dinsdag in moesten leveren voor ‘Brain and Mind Disorders in Youth’. Dit zorgde opnieuw voor de nodige stress. Wat verwachten ze in Australië van je? Welk niveau moet je minstens hebben? Hangen er consequenties aan grammaticafouten? Dat soort dingen allemaal. Dus het afgelopen weekend gelijk maar aan de opdracht gezeten (6 vragen beantwoorden in 750 woorden over een bepaald artikel wat je moest lezen voor het vak). Ik dacht dat ik er wel een halve dag mee bezig zou zijn. Dit bleken naderhand maar drie uurtjes te zijn. Wat het cijfer is hoor ik hopelijk binnenkort want ben erg benieuwd.

Afgelopen weekend ben ik ook met een stel jongens uitgeweest om het ‘nachtleven’ van Australië te bezichtigen. Om 5 uur afgesproken in Bondi, waar we naar een soort van bar/eettent zijn gegaan en daar iets hebben gedronken en gegeten. Het gebouw was afgeladen want blijkbaar was er een belangrijke wedstrijd ‘footy’ (ze korten alles af wat maar af te korten valt hier: Converse wordt Conny’s, University wordt Uni, Sydney wordt Syd) op televisie. Dit is dus de nationale sport van Australië. Een stel gespierde jongens in strakke t-shirtjes en korte broekjes die elkaar op het veld onderuit halen en nu en dan elkaar een duw geven en de scheidsrechter er tussen moet gaan staan. Erg interessant. Nog interessanter als ik de regels zou snappen. Na aandachtig naar de sport te hebben gekeken (lees: naar de jongens die elkaar in de haren vlogen) zijn we terug gegaan naar het centrum van Sydney.

In de bus ging het er gezellig aan toe. Op een bepaald punt kwamen er een stuk of twaalf meiden binnen (ik had ze niet ouder dan 16 geschat, maar blijkbaar waren ze 18) die volledig bezopen waren. De kleding die ze aanhadden was nog wel het interessantste. Rokjes waarbij je alles kon zien als ze maar iets voorover bogen, topjes die net over hun borsten reikte, of hele losse shirtjes, en dat allemaal zonder beha’s. Ik zat met de drie jongens waar ik mee uit was op de achterste bank het te aanschouwen, tot een meisje voorover boog en haar losse shirtje verschoof. Dit resulteerde in een halve blote boezem. Werd erg op prijs gesteld door de jongens naast me op de bank. Minder werd het op prijs gesteld door een meisje die met haar vriendje een paar rijen voor ons zat (de jongen stelde het ook op prijs). Haar hand bedekte na een nano seconde de ogen van de jongen. Het meest sneue is dat ze het niet eens door had, maar dat een andere vriendin haar shirtje omhoog moest hijsen. Na een tijdje begon er eentje ook in het gangpad aan de paal te dansen, onder luid gejuich van de rest van de meiden. Ook op prijs gesteld door de jongens. Weer een tijdje later ging het grootste gedeelte van de meisjes (gelukkig) de bus uit, onder luid gekrijs en gejoel. Er bleven er nog twee over, die een luid gesprek aan gingen over het aantal jongens waar ze het bed al mee hadden gedeeld, en om er vervolgens achter te komen dat ze het bed hadden gedeeld met dezelfde jongen. Wat een gezelligheid. Op een gegeven moment probeerde één van de meisjes een sigaret te draaien, waarbij haar pakje met shag viel en alles over de vloer en stoelen verspreid werd. Ik kan vertellen dat ze niet onder deed voor de gemiddelde drugs junk als je op zijn spuit met heroïne zou gaan staan. Ze gilde als een speenvarken en begon te vloeken als een bootwerker. Door haar gevallen shag miste ze ook nog eens hun busstop en gingen ze tekeer tegen de buschauffeur, die ze er nog net niet uitmieterde langs de kant. Welkom in het nachtleven van Australië!

Na het interessante schouwspel in de bus zijn we naar een club gegaan. In Amsterdam loop je een club zo binnen. In Australië sta je in de rij en moet je een identiteitskaart laten zien om überhaupt ergens aan te landen. Bij de eerste club was het al vol, dus gingen we naar de volgende. Hier aangekomen stond de muziek lekker luid en iedereen was jawel, normaal gekleed. Geen bezopen, rare, half ontkleedde meisjes. Bij de bar was het druk. Uitgaan in Sydney heeft wel iets weg van uitgaan in Amsterdam. Dezelfde prijzen worden gehanteerd. Voor een goede cocktail betaal je 15 dollar (10 euro). De jongens waren dan wel weer zo galant om een drankje voor mij te kopen, waarop ik zei dat de volgende keer we uitgingen ik zou dokken. Sloegen ze echter af. Vrouwen hoorden niet te betalen (in Australië zeker).

Na een beetje in de club gehangen te hebben richting station gelopen. Het was al laat en ik had geen zin om de laatste bus te missen en dan een taxi te moeten nemen om thuis te komen. Onderweg kregen de jongens nog honger dus zijn ze nog zo’n vieze fastfood tent in gedoken. Werkt lekker op een maag waar vier verschillende soorten drankjes in zitten. Ben maar snel buiten gaan staan. Onderweg kwamen we ook nog een stel Chinezen tegen in allerlei rare pakken (bachelor party denk ik): Pikachu, Koeien, Konijnen, Honden, Katten, bedenk het maar. Bij de bus aangekomen werd er afscheid genomen en ieder zijn eigen weg naar huis. Zondag de hele dag aan mijn huiswerk besteed.

Maandag begon de tweede week en begonnen daarmee ook de Tutorials. Dit zijn een soort van werkgroepen die je verplicht bent allemaal te volgen. In tegenstelling tot in Nederland, waar het de algemene leraar geen moer interesseert of je wel of niet komt opdagen, is het hier een strak regime. Alles moet je volgen, en volg je het niet, dan moet je een verklaring hebben van de dokter waarin staat wat je precies hebt. De eerste tutorial die ik had was van neurowetenschappen. Dit was ook gelijk de ergste tutorial (hoop ik). Namelijk: het bekijken van het menselijke brein. Bij het lab aangekomen hing er al zo’n vieze, steriele lucht. In het lab zelf werd dit nog eens versterkt door de lucht van dat water waar dode dingen in bewaard worden om het goed te houden. Er stonden 6 tafels, met allemaal bakken met verschillende delen van het brein. Op één van de tafels lag een geheel brein. Bij het zien begon mijn nuchtere maag al op te spelen. Toen vervolgens één van de meiden het brein uit onze bak haalde deed ik even een stapje naar achter. De lucht was verschrikkelijk en het zag er ontzettend ranzig uit. Na een tijdje was ik er echter aan gewend en werden we nog net niet gedwongen om het ook even vast te houden. ‘Dan weet je hoe het voelt’. De leraar vond dat deze tutorial nodig was omdat je dan beter inzicht kreeg in het brein en waar alle delen zaten. Door het echt te zien bleef het beter hangen. Daar heeft ze wel gelijk in gehad, want het was zo smerig dat ik nu nog weet waar de verschillende delen van het brein zit.

De dagen aan de Uni zijn lang. Maandag van 11 tot 5, dinsdag van 11 tot kwart over 8, woensdag van 11 tot 6 en donderdag van 11 tot 7. Vrijdag gelukkig vrij. In tegenstelling tot in Nederland, waar je misschien 6 uur per week les hebt, afhankelijk of je wel of niet naar de hoorcolleges gaat. Langzaam kom ik in het ritme van de lange dagen, maar aan het eind van de dag kom ik wel helemaal gesloopt thuis. En dan ook nog moeten koken. Begin me nu voor te stellen hoe het is voor mama haha. Misschien toch maar eens vaker wat gaan helpen met koken als ik weer terug ben in Nederland.

De tutorial voor Cognitieve en Sociale Psychologie was vrij lachwekkend. Voor 15% van ons eindcijfer moeten we kritiek gaan leveren op drie verschillende artikelen. Deze artikelen zijn ongeveer 7 pagina’s lang (per stuk). Niet erg veel dus. Maar het meisje die de tutorial gaf zei dat ‘drie artikelen wel heel erg heftig is om in één week te lezen, dus dat ze de klas in groepjes zou opdelen om één artikel per groepje te lezen’. Ik hield nog net mijn lach in.

Gelijk na die tutorial, welke gisteren was, ben ik naar de bibliotheek gegaan om de artikelen uit te printen. In de bus naar huis had ik toch wel een heel erg gênant moment. Aangezien ik moe was en nergens zin in had om op te focussen keek ik eens naar de mensen in de bus. Een paar bankjes verderop zaten twee jongens naast elkaar. Mijn leeftijd en erg leuk om te zien. Het rondkijken ging over op ongegeneerd naar de jongens staren, terwijl mijn gedachte een beetje afdwaalde naar andere onderwerpen. Op een gegeven moment keek één van de jongens op en keek me recht in mijn gezicht aan. Dat gaf op zichzelf al een ongemakkelijk gevoel. Vervolgens sloeg de jongen zijn arm om de andere jongen heen en begroef hij zijn hoofd in de schouder van de andere jongen en lachte naar me. Nou dat was duidelijk… Ik weet ze er elke keer wel uit te pikken. Vervolgens hief de jongen zijn hoofd op en zei iets tegen de jongen naast hem, die vervolgens ook naar me keek en ook begon te lachen, om vervolgens naar me te knipogen en zijn hand op de been van de jongen te leggen. Wat een vreselijk gênant tafereel was dat. Ik dook gelijk achter mijn Ipad om een boek te lezen en heb niet meer opgekeken.

Die Ipad was ik trouwens kwijt. Vorige week, na mijn hoorcollege. Ik stond bij de bushalte in mijn tas te graven naar mijn portemonnee, om er vervolgens achter te komen dat mijn Ipad weg was. Na gevloek en geren (het hoorcollege gebouw lag aan de andere kant van de campus) kwam ik er daar achter van de nieuwe leraar dat mijn leraar mijn Ipad had meegenomen. Jammer genoeg wist ik alleen de naam van de man, en niet het gebouw waar zijn kamer was. Hierdoor moest ik weer terug naar de andere kant van de campus naar de Student Office, om daar te vragen waar zijn kamer was. Deze bleek opnieuw weer aan de andere kant van de campus. Na mijn Ipad opgehaald te hebben moest ik dus weer terug. Al met al meer dan een uur zoet geweest met het vinden en ophalen van mijn Ipad. Note to myself: controleer je tas altijd nadat je hoorcollege/tutorial is afgelopen.

Twee interessante weken achter de rug. Hopelijk nu misschien wat rustiger, zodat ik minder heen en weer hoef te lopen en minder genante moment mee hoef te maken in de bussen.

Tot snel.

________________________________________________________________________

Finally time to write on my blog again. Or well… Time.. I made time to write, since I am still insanely busy with my pile of homework. Last week I followed my first classes. The level of difficulty (apart from neuroscience) is around the same level what I have in the Netherlands. The only problem is that in Netherlands you follow two subjects for seven weeks and then you have exams, and then two new subjects start. Here I follow four subjects at the same time. Every Australian student I meet says my home university is crazy for making me follow four subjects. Everyone here actually follows either two or max three subjects. This I understand, with the amount of cash you pay. In Australia you pay per subject, and not for an entire year. At the moment I follow three bachelor units (3.000 dollar each) and two master units (6.000 dollar each). I am following units for the nice amount of 20.000 dollar. Luckly I am an exchange student and I have to pay (or well.. My mom) the normal fee which I pay at my home university.

The first week was full of stress. On the sheets of every subject they gave atleast 3/4 chapters and I thought all of this had to be finished in one week. Afterwards it turned out to be different (which makes me being ahead now with a few subjects). In Australia they don’t give you readings per week, but per teacher. For example, I have now six lectures for Cognitive and Social Psychology (all one hour long) from the same teacher. Before these six lectures finish you have to finish the chapters which she gave to you (three chapters per week, so two weeks to finish your chapters). As stress as I am I finished all of these chapters in two days. Stressing was useless.

Last week on Tuesday we heard that we had to deliver our first assignment already past Tuesday for ‘Brain and Mind Disorders in Youth’. This again gave me stress. What do they expect of you in Australia? Which level do they want you to have? Are there a lot of consequences for wrong grammar? That kind of stuff. Past weekend I instant started on that small paper (six questions needed to be answered in 750 words about a particular article which you had to read). I thought it would take atleast half a day. This turned out to be just three hours. Hopefully I hear the grade soon, because I am very curious!

Last weekend I went out with a few guys to check out the ‘nightlife’ of Australia. At 5 ‘o clock we met up in Bondi, where we went to a bar/dining room and where we ate and drank some. The bar was stuffed with people, because apparently there was an important game of ‘footy’ (they shortened all the words here: Converse becomes Conny’s, University becomes Uni, and Sydney becomes Syd) on the television. This is the national sport of Australia. A bunch of muscled guys in tight tshirts and short tight pants who tackle each other on the field and now and then they punch each other in the chest, which makes the referee come between them. Very interesting. Even more interesting if I would get the rules. After being focused on the sports (read: looking at the guys who attack each other on the middle of the field) we went back to the center of Sydney.

In the bus the drama started. At a certain point around twelve girls entered the bus (I thought they were not older than 16, but they turned out to be 18) totally wasted. The clothes they were wearing was the most interesting I ever saw. Skirts where you could see everything if they bend over, tops that didn’t cover anything, or wide shirts, and all without bras. I was sitting at the back with the 3 guys and look at all of them, until some girl bend over and her wide shirt moved. This resulted in a naked boob. Was very appreciated by the guys next to me. Less appreciated by a girl (who was with her boyfriend, who did appreciate the view) which was sitting a few seats in front of us and laying her hand on the eyes of her boyfriend. The most sad thing was that the girl didn’t notice it herself, but a friend of hers had to pull up her shirt. After a while one of the girls started to poledance in the middle of the bus, while the rest of the girls were screaming. Also appreciated by the guys. Again a bit later the most girls left the bus, again paired with a lot of screaming. Two girls were left in the bus, who were having a loud conversation about the amount of guys they shared the bed with, and to figure out that they actually shared the bed with the same guy. How nice. At a certain point one of the girls tried to make a cigaret, until her package of shag dropped on the floor and chairs and got spread out through the bus. I can tell you she could have conquered with an average drugsjunk from who you would crush his needle with heroine. She started to scream like a pig and started to curse like a sailor. Because of the shag she dropped, the girls missed out on the busstop and started to scream against the driver, who almost threw them out when the bus was still moving. Welcome to the nightlife of Australia!

After the interesting play in the bus we went to a club. In Amsterdam you enter a club. In Australia you have to stand in line and show your identification before you get inside. At the first club it was full, so we went to one around the corner. Arrived here, the music was loud and everyone was, yesss, normally dressed (few exceptions). No wasted, weird, half naked girls. At the bar it was busy. Going out in Sydney is the same as in Amsterdam. Same prices. For a good cocktail you pay 15 dollar (10 euro). The guys were so polite to pay my drinks, on which I said that the next time we go out I will pay. They refused though. Girls shouldn’t pay drinks (in Australia maybe).

After hanging around a while in the club we went to the station. It was late and I didn’t want to miss out on the last bus and get home with a taxi. Walking there, the guys got hungry and we went inside a nasty fastfood restaurant. Worked nicely on my body which were full now with 4 different kind of drinks. Went outside really fast. On the way to the station we also met some crazy Chinese people in weird costumes (bachelor party I assume): Pikachu, Cows, Bunnies, Dogs, Cats, just think and it was included. At the bus we said goodbye to each other and everyone went their own way. Sunday I was on my homework the entire day.

Monday my second week started and also my tutorials. These are working groups, which you MUST follow. In contrast with the Netherlands, where the average teacher doesn’t give a shit if you show up or not. Here they hold you tight. You have to follow everything, and if you don’t, you need an official statement of the doctor. The first tutorial was of the unit neuroscience. This was also the most disgusting one (I hope): watching the human brain. Arriving at the lab you already smell this disgusting, sterile smell. In the lab itself it only became worse, because of the smell from the water in which they hold dead stuff. There were six tables, all with boxes with different parts of the brain in them. On one of the tables, already a whole brain was shown. When seeying this, my stomach already started to work. When one of the girls actually grabbed our brain from one of the boxes, I did a step back. The smell was horrible and it looked disgusting. After a while I adjusted and you practically got forced to hold it. ‘Then you know how it feels’. The teacher found this tutorial necessary because then you got to know the parts of the brain. By seeying it, it would stay longer in your own brain. She was right, it was so disgusting and shocking that I still know the parts of the brain.

The days at the Uni are long. Monday from 11 to 5, Tuesday from 11 to 20.15, Wednesday from 11 to 6 and Thursday from 11 to 7. Luckly I am free on Friday. In contrast with Netherlands, where you have around 6 hours of classes per week, dependent if you go to the lectures or not. Slowly I am getting in the rhythm, but at the end of the day I am broken. And then I still have to cook. Starting to imagine how it is for my mom hehe. Maybe when I get home I should help a bit more with cooking.

The tutorial of Cognitive and Social Psychology was hilarious. For 15% from our end grade, we have to make a critique on 3 different articles. These articles are around 7 pages each. Not so much. But the girl that gave the tutorial said that ‘three articles is a lot for just one week, so I split the class in groups and then every group has to read one article’. I kept my laughing inside.

After the tutorial, which was yesterday, I went to the library to print out those articles. In the bus I had a pretty embarrassing moment. Since I was tired and too lazy to focus on the articles, I started to look around at the people in the bus. A few rows away from me there were two guys sitting next to each other. My age, and pretty goodlooking. Watching around turned into carefree starring to the guys, while my thoughts were wondering around about study and what to eat in the evening. At a certain point one of the guys looked me straight in my face. This already gave an uncomfortable feeling. After that the guy wrapped his arm around the other guy and pushed his face in the shoulder of the guy and laughed at me. Well… That was clear… I know how to pick them. After that the guy lifted up his head and said something to the guy next to me, who also looked at me afterwards and started to laugh, and then gave me an very charming eyeblink and laid his hand on the knee of the guy. What a embarrassing moment. I hide behind my Ipad to read a book and I didn’t look around anymore.

That Ipad I lost by the way. Last week, after my lecture. I was at the bus stop when I were digging around in my bag for my wallet, to figure out that my Ipad was gone. After a lot of cursing and running (the building where my lecture was, were at the other side of the campus) I figured out from the new teacher who were giving his lecture that my teacher had my Ipad. Sadly I just knew the name of the guy, and not the building were his office was. Because of this I had to go to the other side of the campus again for the Student Office, to ask where his office was. His office turned around to be at the other side of the campus again. After getting my Ipad back I had to walk back again. With all the walking it took me more than one hour to get my Ipad back. Note to myself: always check your bag after your lecture/tutorial is finished.

Two interesting weeks behind me. Hopefully a bit more quiet now, so I can stop walking so much and have less embarrassing moments in the bus.

Till soon.